بشقاب میناکاری کدmb308

تعریف مینا

مینا ماده‌ای است از لعاب شیشه‌ای حاجب ماوراء یا شفاف که آنرا روی کاشی و فلزات، برای نقش و نگار استفاده می‌برند و ترکیبی است از لاجورد(فرهنگ لغت معین )

مینا در لغت نوعی گل، لعاب دندان، نوعی پرنده، عمل لعاب مینا که بر نقره و غیره دهند ( لغت نامه دهخدا )

از نظر اصطلاحی تنها تعریف کاملی که از میناسازی ارائه گردیده عبارتست از: هنر آتش است و خاک با رنگ‌های پخته و الوان از نوع معدنی

مینا قطعه فلزی است به صورت ظرفی درآمده لعاب خورده و روی آن نقاشی اسلیمی و قطعاتی به صورت پیچ و گره و گل کشیده شده و بعد پخته می‌شود .

تاریخچه میناکاری

می‌توان ابتدای خلق این هنر آتش و خاک را به زمان ساخت کاشی ارجاع داد؛ زیرا از همان رنگ‌هایی در ساخت مینا کاربرد دارد، در ساخت کاشی نیز استفاده می‌شود.

درمورد سابقه هنر میناکاری در ایران به زمان اشکانیان و ساسانیان می‌رسد، ولی استفاده‌ی آن از آغاز اسلام تا پیش از حکومت ایلخانیان مغول برای ما روشن نیست.

در واقع ممکن است این هنر ایرانی نباشد اما از آنجا که سیر تکاملی خود را در ایران و خصوصا در پایتخت هنری آن یعنی شهر زیبای زنده‌رود طی کرده، کاملا ایرانی شده و امروز در انظار جهانیان، به عنوان ره‌آورد هنرمندان سپاهان شناخته می‌شود.

با توجه به تحقیقات به عمل آمده، پیشینه هنر میناکاری به زمان روم باستان باز می‌گردد. چرا که گزارش ها حاکی از میناکاری بودن بخشی از مجسمه زئوس دارد، این مجسمه یکی از عجایب هفت گانه و مربوط به 450 سال قبل از میلاد مسیح است.

میناکاری هنر درخشان آتش و خاک است با رنگ‌های پخته و درخشان که سابقه آن به سال‌ها پیش از میلاد مسیح می‌رسد و ظهور آن بر روی فلز در طول سده چهارم تا ششم پیش از میلاد و پس از 500 سال بعد از میلاد مشاهده می‌شود( پروفسور پوپ ، آرثر آپراهام ، بررسی هنر ایران )

هنر میناکاری در ایران بیش از نقاط دیگر تجلی داشته است و یکی از نمونه‌های آن از عهد صفویه برجای مانده است. در صورت کسب اطلاعات بیشتر درباره تاریخچه میناکاری در ایران و جهان می‌توانید به صفحه تاریخچه هنر میناکاری در وبلاگ پرنون مراجعه کنید.